بعضی لحظه‌ها، بعضی آدم‌ها را طلب می‌کند و حرف‌هایشان را و کلمه‌کلمه‌هایشان را. انگار که دنیا در کلمات‌شان دوباره جوانه می‌زند. مثل درخت‌اند بعضی آدم‌ها. هر چه بدی و هر چه تلخی‌ست را می‌گیرند و هر کلمه‌ای که می‌نویسند و می‌گویند، پر از اکسیژن خالص است. دوست داشتم یکی از همین درخت‌ها، همین حالا، باد می‌پیچید میان شاخه‌هایش و برای‌م فقط حرف می‌زد. دوست داشتم زیر سایه‌ی یکی از همین درخت‌ها، آرام و آسوده دراز می‌کشیدم. و چشم‌هایم بدون دغدغه بسته می‌شد...