صد و سیزدهم

صبح وقتی بیدار شدم احساس سنگینی می‌کردم. مثل این بود ته دریا خوابیده باشم. من معتقدم آن‌که می‌نویسد، آن‌که دست می‌برد در خودش، آن‌که با نوشتن به زندگی‌اش تجاوز می‌کند، درونِ خودش آرمیده است؛ بدون ارتکاب قتل، حتی بدون وسوسه‌ی قتل. این روزها هر چه می‌گویم، حرف‌های خودم نیست. کسی در من است که به جای من حرف می‌زند. نگاه می‌کند. می‌بیند. راه می‌رود. می‌خوابد. خواب می‌بیند. کسی که می‌نویسمش. که با من است. در من است. «من»ِ این روزهای من است.