ایده آلم اینه که در پنجاه سالگی یا حتی زودتر، به دور از شهر و شلوغی و آدما، گوشه ای اختیار کنم و سالهای آخر عمر رو در دل طبیعت کندوکو کنم؛ با پرتو آفتاب یا قطرات باران و برف عشق بازی کرده، به ذخیرۀ غذای مورچه ها کمک کنم، یا اگر زنبوری مایل هست نیشم بزنه مختاره! از همین جا قشنگ می تونم کل زندگی آن دوران رو تجسم کنم؛ و این چه دلنشین است و امیدبخش.