به مرگ زیاد فکر میکنم و به خودم، شاید از علائم افسردگی باشد و یا شاید واقع نگری مدام به سراغم آمده باشد. سوژه گی و ابژه گی در اندیشه، نعمت ارزانی است در اختیار انسان. در امتداد دهها سال میشود به خودمان فکر کنیم، چای بنوشیم و باز به خودمان فکر کنیم. به هست و نیست ها؛ به رنج ها و شادی ها، به چگونگی برانگیختگی احساسات مان، به عقالی که پایبندمان کرده، به خودِ خودِ خودمان، به آنچه هست فارغ از همه ی نقاب ها.