گاهی وقت‌ها دلم می‌خواهد از خیال‌های همین لحظه‌ام با کسی چشم تو چشم حرف بزنم. نمی‌خواهم در سکوت بیاورم‌شان روی کاغذ. متن ادبی نمی‌خواهم. دوست دارم به زبان محاوره از دهانم خارج شوند و کسی باشد که سرش را تکان دهد یا چشم‌هایش برق بزند یا بگوید: «همه‌ی این تصویرها صبح تا شب تو سرته؟»